واژه? هنر در زبان سانسکريت، ترکيبي از دو کلمه سو به معني نيک و نر يا نره به معناي زن و مرد است. در زبان اوستايي سين به‌ها تبديل شده و واژه هونر ايجاد گشته است که در زبان پهلوي يا فارسي ميانه به شکل امروزي (هنر) درآمده است که به معناي انسان کامل و فرزانه است.[نيازمند منبع]
در ادبيات ايران در دوره اسلامي اين معنا دوباره دگرگون شد، و هنر به معناي کمال، فضيلت، هوشياري، فضل، تقوي، دانش و کياست و... به کار رفت، که داراي بار معنايي عام بود:
